Nel
llargu percorríu nel que se convirtió la mio vida, nun atopo biligueres que
m'obliguen a tornar sobre los mios pasos. Tampoco nada m'impulsa a siguir
viviendo. Toi fartu. Solo hai una cosa insignificante qu'entá m'anima a
alendar, la mio colección de llibros llatentes.
Tenía cuatro año cuando'l mio güelu, que
siempre me facía rebelgos, escaeciose de mi naquella vieya llibrería enfrente
de la escalera 13. Yo solo conocía dalguna combinación de lletres pero albidré
que naquellos montones de llibros, yo yera bien pequenu y les estanteríes bien
altes, atoparía daqué que m’abriera los güeyos. A esta conclusión llegué
dempués d'unos cuantos años porque nel episodiu del olvidu, a mi na más
pruyíame llorar y dar pataes a aquella señora de moñu altu y llabios bien colloraos
que me tenía coyíu pola manga del abrigu ensin saber que facer conmigo.
Cuando se fai unu mayor, n'ocasiones,
pierde la inocencia. El mio güelu nun s'escaeciera de mi, que va, a cencielles
taba na trastienda cola dueña de la llibrería y non precisamente güeyando
llibros. Acabaron compartiendo la soledá de les sos vides y yo esfrutando
d'aquel enorme bagul llenu llibros. Tolos díes, dempués del colexu merendaba
col mio güelu vieyu y la mio güela nueva, sentáu nuna banquetuca, nun me
dexaben moveme hasta acabar el bocadillu y llaváu les manos.
De
primeres buscaba cuentos, dempués aventures, más tarde lliteratura seria y
cuando por fin fíceme cargu de la xestión del negociu, solu filosofía. Yá nun m'importaba merendar colos llibros.
Yeren vieyos y un llurdiu más nun afectaba'l so valor nin económicu nin
espiritual. Nesa dómina filosófica empezó'l mio argayu mental, quiciabes pola
ausencia de sol o d'aire respirable o quiciabes pola gran cantidá de polvu o
pol aislamientu, non lo se.
Yá suena otra vegada, paez que va llover.
Qué guapu, Pepe!
ResponderEliminar